درزمانهایی که برخی امامان درحصربودند (غیراززمان امام باقرع و امام قادق ع) فرصت بیشتربرای کتاب نوشتن داشتند، که مثل قرآن به امداد الهی باقی می ماند و نسلهای بعد و ما استفاده بیشتر و دارای اعتبار می کردیم خلاصه جوابتان قانع کننده نیست. التماس دعا
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
پاسخ:
سلام مجدد، بعد از پیامبر از زمان خلیفه اول، به کل منع حدیث اعلام شد. منع حدیث یا منع کتابت حدیث جلوگیری از نقل و نوشتن احادیث پیامبر اکرم(ص) در قرن اول هجری قمری بود. منع حدیث از دوره خلافت خلیفه اول و خلیفه دوم آغاز و تا زمان خلافت عمر بن عبدالعزیز یعنی حدود ۱۰۰ سال ادامه یافت. علمای اهل‌سنت علت این سیاست خلفای اول و دوم را جلوگیری از آمیختن حدیث با قرآن، پیشگیری از اختلاف مسلمانان، ترس از سرگرم‌شدن مردم به چیزی غیر از قرآن و عدم آشنایی راویان حدیث با کتابت می‌دانند.
عالمان شیعه، انگیزه منع کتابت حدیث را جلوگیری از نشر فضایل امام علی(ع) و تلاش در جهت تثبیت حاکمیت خلفا می‌دانند. به‌باور شیعیان منع کتابت حدیث موجب جعل حدیث، نابودی نخستین متون حدیثی، پیدایش مذاهب مختلف و تغییر سنت پیامبر اسلام شده است. حکمرانان و پیروان بنی‌امیه در منابر رسمی حکومتی به لعن و ناسزا گفتن به امام علی(ع) می‌پرداختند.
این عمل حدود شصت سال رواج داشت و در نهایت توسط عمر بن عبدالعزیز ممنوع شد. با این حال امام علی، یاران خود را از ناسزاگفتن به معاویه باز می‌داشت. در چنین شرایط پر خفقان امکان انتشار کتاب نبوده است، البته در زمان امام سجاد ایشان از شیوه دعا جهت تعالیم اسلامی استفاده کرده اند. در زمان امام چهارم شرائط اختناق آمیزى حکم فرما بود، امام بسیارى از اهداف و مقاصد خود را در قالب دعا و مناجات بیان مى کرد.
صحیفه سجادیه تنها شامل راز و نیاز و مناجات و عرض حاجت در پیشگاه خدا نیست، بلکه ابعاد سیاسى و اجتماعى و فرهنگى و عقیدتى نیز دارد. امام سجاد در ضمن دعاهاى خود در چندین مورد، مباحث سیاسى به ویژه مسئله «امامت» و رهبرى جامعه اسلامى را مطرح کرده است. از امام کاظم (علیه‌السّلام) معارف اسلام در توحید و نبوت و امامت و معاد، و احکام و آداب تربیتی ـ اخلاقی در قالب هزاران حدیث کوتاه و بلند، و شاگردان عالم عامل، و سیره عملی ارزشمند در میدان‌های مختلف، و نسلی پاک و با برکت به یادگار مانده است.
هر چند دوران طولانی مدتی از امامت ایشان در زندان حاکمان سپری شد. درمورد امام رضا هم مناظرات علمی ایشان با دانشمندان جهان در دسترس و قابل مطالعه است. بطور کل امامان منبع علم هستند، و قطعا کسی چون حضرت علی که میفرمایند از من سوال بپرسید قبل از این که از میان شما بروم و یا پیامبر اسلام در مورد ایشان فرموده اند من شهر علم هستم و علی درب آن، از انتقال این علوم مضایقه نکرده اند، این که شرایط زندگی امامان سبب شده تا در دوره کدام یک از بزرگواران آموزش ها گسترده تر باشد متفاوت است.
