سوال بنده این است که چگونه در برابر توهین ها و تهمت آرماش خود را خفظ کنیم؟ آیا فامیلی که گناه کار است و مشروب خور و قمار باز، با هم صله رحم حساب میشود و باید به دید بازدید آنها هم برویم؟

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

پاسخ:

پیامبر اکرم و اهل بیت ایشان الگوی زندگی ما هستند، آن بزرگواران نیز مورد اذیت و آزار و هتک حرمت قرار می‌گرفتند. یکى از حربه هاى دشمنان لجوج در برابر پیامبر(ص)، هتک، توهین و نسبت هاى ناروایی بود که سبب آزار آن حضرت می شد.

خداوند به پیامبر(ص) می فرماید: «وَ اصْبِرْ عَلى ما یَقُولُونَ وَ اهْجُرْهُمْ هَجْراً جَمیلا»؛ «در برابر آنان شکیبا باش، و به طرز شایسته اى از آنها کناره گیرى کن». «هجر جمیل» به معنی دورى شایسته به همراه محبت و حسن خلق است، که قرآن به عنوان شیوه ای تربیتى در برابر افراد لجوج، به پیامبر(ص) دستور می دهد در برابر کارهای آنان شکیبایی کرده و آن را نادیده بگیرد.

اگر نگاهی به سیرۀ خود معصومین(ع) هنگام حیاتشان داشته باشیم، در می یابیم که آنها حتی با توهین کنندگان با نرمی و محبت برخورد می کردند؛ زیرا آنان غالباً یا گماشتۀ دشمنان بوده اند یا اینکه نسبت به خود اهلبیت(ع) معرفت و شناختی نداشته اند. پس بهترین کار این است که با لطافت و مهربانی پای درد دل آنها بنشینیم و مشکلات را ریشه یابی کنیم. ارتباط با چگونگی برخورد با فرد هتاک و ناسزاگو، بهترین کار از نظر آموزه‌های دینی، چشم‌پوشی و نادیده گرفتن رفتار زشت و خلاف اخلاق آنها است.

قرآن کریم در این زمینه می‌فرماید: آنان که به طلب پاداش پروردگار خویش، صبوری را پیشه خود ساخته،... و بدی را به نیکی دفع می‏کنند. سرای آخرت برای آنان است هرگاه ارتباط و رفت و آمد با کسانى که در مسیر زندگى خود مقرّرات مذهبى را رعایت نمى کنند، سبب شود که آنان در وضع زندگى خود تجدید نظر کنند و کم کم به اصول و موازین پایبند شوند و یا لااقل این رفت و آمدها اثر سویى در روحیه خود انسان و وضع خانواده او نگذارد، در این صورت رعایت پیوند خویشاوندى لازم است و باید این فریضه الهى را انجام داد.

ولى اگر برعکس به جاى این که انسان در روحیّه آنان اثر بگذارد، معاشرت با آنها سبب شود که انسان تحت تأثیر افکار و روحیّات فاسد و زندگى آلوده آنان قرار گیرد، در این صورت چون سعادت او در خطر است ناچار باید این فریضه را به خاطر یک امر مهمّ تر بطور موقّت ترک گوید.